01/16/2020، 11:28 AM
اختروشها اجرامی هستند که در فاصلهی بسیار دوری از ما قرار دارند و انرژی خود را از سیاهچالههایی با جرم یک میلیارد بار سنگینتر از خورشید ما تامین میکنند. در حقیقت نور کهکشانهای بسیار قدیمی که این اختروشها درون آن قرار گرفتهاند، توسط درخشش بسیار زیاد آنها پوشانده میشود. ستارهشناسان از نیم قرن پیش که این اجرام برای اولینبار کشف شدند، مجذوب این پدیدهی شگفتانگیز شدهاند.
در دههی ۱۹۳۰، کارل جانسکی (Karl Jansky) که فیزیکدانی در آزمایشگاه تلفن بل بود، کشف کرد که پارازیتهای جوی خطوط تلفن در فراسوی اقیانوس اطلس، از مکانی در کهکشان راه شیری نشات میگیرد! در دههی ۱۹۵۰، ستارهشناسان از رادیوتلسکوپها برای کاوش آسمان استفاده میکردند و سیگنالهای دریافتی از این رادیوتلسکوپها را با مشاهدات خود مقایسه مینمودند.
در دههی ۱۹۳۰، کارل جانسکی (Karl Jansky) که فیزیکدانی در آزمایشگاه تلفن بل بود، کشف کرد که پارازیتهای جوی خطوط تلفن در فراسوی اقیانوس اطلس، از مکانی در کهکشان راه شیری نشات میگیرد! در دههی ۱۹۵۰، ستارهشناسان از رادیوتلسکوپها برای کاوش آسمان استفاده میکردند و سیگنالهای دریافتی از این رادیوتلسکوپها را با مشاهدات خود مقایسه مینمودند.