01/16/2020، 11:26 AM
سیاهچالهها از قویترین و اعجابانگیزترین اجرام شناختهشده در فضا هستند. اشیایی با چگالی بینهایت و کشش گرانشی بسیار قوی که حتی نور هم، اگر به اندازهی کافی نزدیکشان شود، نمیتواند از چنگشان فرار کند. آلبرت اینشتین نخستین کسی بود که در سال ۱۹۱۶ با استفاده از نظریه نسبیت عام خود سیاهچالهها را پیشبینی نمود. عبارت «سیاهچاله» اولینبار در سال ۱۹۶۷ توسط ستارهشناس آمریکایی، جان ویلر (John Wheeler) استفاده شد در حالی که نخستین سیاهچاله تا سال ۱۹۷۱ کشف نشد.به نظر میرسد که برخی سیاهچالهها منشا غیرستارهای دارند. ستارهشناسان مختلف حدس میزنند که حجمهای بزرگی از گاز میانستارهای در کنار یکدیگر جمع میشوند و به ابرسیاهچالههایی در مرکز اختروشها و کهکشانها رمبش میکنند.
تخمین زده میشود که انرژی آزاد شده از جرم گازهای به سرعت فروریزندهی موجود در یک سیاهچاله بیش از ۱۰۰ برابر انرژی آزاد شده توسط همان مقدار جرم در گداخت هستهای است. بر این اساس، انرژی بسیار زیاد حاصل از رمبش میلیونها یا میلیاردها جرم خورشیدی از گاز میانستارهای تحت نیروی گرانشی کوازارها و سامانههای کهکشانی خاص، با انرژی موجود در سیاهچالههای بزرگ برابری میکند.
تخمین زده میشود که انرژی آزاد شده از جرم گازهای به سرعت فروریزندهی موجود در یک سیاهچاله بیش از ۱۰۰ برابر انرژی آزاد شده توسط همان مقدار جرم در گداخت هستهای است. بر این اساس، انرژی بسیار زیاد حاصل از رمبش میلیونها یا میلیاردها جرم خورشیدی از گاز میانستارهای تحت نیروی گرانشی کوازارها و سامانههای کهکشانی خاص، با انرژی موجود در سیاهچالههای بزرگ برابری میکند.